Notícia

Blog La Biblioteca de Marcelo Leites (Argentina)

un puente cortado al medio

Publicado em 25 maio 2021

un puente cortado al medio

 

estar en el borde del andamio estar

en la punta de una grúa

en lo alto de este puente cortado al medio

de este puente que un día quién sabe

uniría dos montañas un puente

sobre el valle desplegado en tonos de verde

pienso que estar en el borde del andamio es

permitir recuerdos que nos detienen nos lanzan

imágenes que insisten y un olor imperceptible en el aire

siempre un puente que se construye sobre

un valle temporal infinito

infinitamente plegable en tonos de verde y entonces

lo que ocurre es la construcción de un puente

que muchas veces no se concluye y queda como éste

cortado al medio una punta para cada lado

como dos brazos que se estiran al máximo

uno en dirección al otro

uno apoyado a cada lado del gran valle

sin conseguir tocarse

***

dejame ir era la chica que decía dejame

ir así mismo como estoy descalza camisa

arrugada dejá dejame era la voz de una mujer

allá lejos muy fina aguda era un pedido él

se anudaba a sus pies no la dejaba así nomás

la mesa puesta para el café ella sabía que el tiempo había sido

este no era un tiempo planeado simplemente

éste ella sabía que él pedía algo imposible dejame

es simple más simple que atrapar a una

imagen soy apenas una imagen atravesando

la ventana la luz blanca apenas una visión necesito

partir así mismo descalza los cabellos

despeinados el tiempo de este modo sobre nosotros

veloz como un evento banal habitual dejame

la voz era fina suplicante él no la dejaba ir los brazos

se ataban a las piernas a la cintura a la piel de una imagen

blanca tan blanca que no se veía sólo él la veía y

la agarraba a distancia un barco incluso sin el tacto

el olor los pies los cabellos despeinados los pies en el piso la historia

agotada por el tiempo súbito un farol pasando por una esquina

la iluminación súbita del farol el vidrio iluminado de reojo

la visión el vapor él se ataba ella pedía dejame ir es simple

necesito ir me estoy yendo así mismo como estoy

los pies tocando levemente el piso adelante y atrás

(Del libro “Tejer y destejer

– 7 poetas contemporáneas del Brasil”,

Ed. BAJOLALUNAPOESÍA, 2020.

Annita Costa Malufe

(Selección y traducción: Agustina Roca)

uma ponte cortada ao meio

estar na beira do andaime estar

na ponta de um guindaste

no alto desta ponte cortada ao meio

desta ponte que um dia quem sabe

ligaria duas montanhas uma ponte

sobre o vale desdobrado em tons de verde

penso que estar na beira do andaime é

permitir lembranças que nos suspendem nos lançam

imagens que insistem e um cheiro imperceptível no ar

sempre uma ponte que se constrói sobre

um vale temporal infinito

in finitamente desdobrável em tons de verde e então

o que se passa é a construção de uma ponte

que muitas vezes não se conclui e fica como esta

cortada ao meio uma ponta para cada lado

como dois braços que se esticam ao máximo

um em direção ao outro

um apoiado em cada lado do grande vale

sem conseguir se tocar

me deixe ir era a moça que dizia me deixe

ir como estou assim mesmo pés no chão blusa

amarrotada deixe me deixe era a voz de uma mulher

la longe muito fina aguda era um pedido ele

se amarrava a seus pés ele não a deixava não assim

a mesa posta para o cafe ela sabia que o tempo tinha sido

este não um tempo planejado mas simplesmente

este ela sabia que ele pedia algo impossível deixe-me

é simples mais simples do que se prender a uma

imagem eu sou apenas uma imagem adentrando

a janela a luz branca apenas uma visão preciso

partir assim mesmo de pés no chão os cabelos

desalinhados o tempo deste modo sobre nós

súbito como um evento banal corriqueiro deixe-me

a voz era fina suplicante ele não a deixava ir os braços

se atavam às pernas à cintura à pele de uma imagem

branca tão branca que não se via apenas ele a via e

a prendia mesmo longe um vapor mesmo sem o tato

o cheiro os pés os cabelos em desalinho os pés no chão a história

rompida pelo tempo súbito um farol passando numa esquina

a iluminação súbita do farol o vidro iluminado de relance

a visão o vapor ele se atava ela pedia deixe-me fr é simples

preciso ir estou indo assim mesmo como estou

os pés tocando de leve o chão à minha frente e após

Annita Costa Malufe (San Pablo, 1975). Tiene un doctorado en Teoría e Historia Literaria (Unicamp), un màster en Comunicación y Semiótica (PUC-SP) y un postdoctorado en Samuel Beckett (USP). Ha publicado los libros de poesía: Fundos para días de chuva (Editora 7Letras, 2004); Nesta cidade e abaixo de teus olhos (Editora 7Letras, 2007); Como se caísse devagar (Editora 34, 2008), semifinalista del Prémio Portugal Telecom; Quando não estou por perto (Editora 7Letras 2012), semifinalista del Prémio Portugal Telecom; Um caderno para coisas práticas (Editora 7Letras, 2016), semifinalista del Prémio Oceanos (2017); Ensaio para casa vazia (Editora 7Letras, 2016). Ha publicado los siguientes ensayos: Territórios dispersos: a poética de Ana Cristina Cesar (Ed. Annablume/Fapesp, 2006); y Poéticas da imanência: Ana Cristina Cesar e Marcos Sisear (Editora 7Letras/Fapesp, 2011).