یک مطالعه جدید DNA به این نتیجه رسیده است که قدیمی ترین اسکلت انسان که در سائوپائولو، برزیل، لوزیو پیدا شده است، به ساکنان اصلی قاره آمریکا در حدود 16,000 سال پیش بازمی گردد. این گروه از افراد در نهایت باعث پیدایش مردم بومی امروزی توپی شدند.
این مقاله توضیحی برای ناپدید شدن قدیمی‌ترین ساکنان منطقه ساحلی برزیل ارائه می‌کند که «سامباکوی» معروف را ساختند، که انبوهی از صدف‌ها و استخوان‌های ماهی هستند که به‌عنوان سکونتگاه، محل دفن و نشانگر مرزهای زمین مورد استفاده قرار می‌گیرند. باستان شناسان اغلب این انبوه ها را به عنوان تپه های صدفی یا میانی آشپزخانه برچسب گذاری می کنند. این تحقیق بر اساس گسترده ترین مجموعه داده های ژنومی باستان شناسی برزیل است.
آندره منز اشتراوس، باستان شناس برای MAE-USP و رهبر این تحقیق، اظهار داشت که سازندگان سامباکی سواحل اقیانوس اطلس، پس از تمدن های آند، پرجمعیت ترین گروه انسانی در آمریکای جنوبی پیش از استعمار بودند. برای هزاران سال، آنها «پادشاهان سواحل» در نظر گرفته می شدند تا اینکه تقریباً 2,000 سال پیش ناگهان ناپدید شدند.
ژنوم 34 فسیل، حداقل 10,000 سال، از چهار منطقه از سواحل برزیل به طور کامل توسط نویسندگان مورد بررسی قرار گرفت. این فسیل‌ها از هشت مکان گرفته شده‌اند: Cabeçuda، Capelinha، Cubatao، Limao، Jabuticabeira II، Palmeiras Xingu، Pedra do Alexandre و Vau Una که شامل سامباکوی‌ها می‌شد.
گروهی به رهبری لوی فیگوتی، پروفسور MAE-USP، قدیمی‌ترین اسکلت را در سائوپائولو، لوزیو، در رودخانه Capelinha در میان دره Ribeira de Iguape پیدا کردند. جمجمه آن شبیه به لوزیا، قدیمی‌ترین فسیل انسان که تاکنون در آمریکای جنوبی کشف شده است، حدود 13,000 سال تخمین زده می‌شود. در ابتدا، محققان حدس می‌زدند که این جمعیت از جمعیتی متفاوت از آمریکایی‌های امروزی است که در حدود 14,000 سال پیش برزیل را تشکیل می‌دادند، اما بعداً ثابت شد که نادرست است.
نتایج تجزیه و تحلیل ژنتیکی لوزیو نشان داد که او آمریکایی مانند توپی، کچوا یا چروکی بود. این بدان معنا نیست که آنها کاملاً یکسان هستند، اما از دیدگاه جهانی، همه آنها از یک موج مهاجرت نشات می گیرند که بیش از 16,000 سال پیش به قاره آمریکا رسید. اشتراوس اظهار داشت که اگر 30,000 سال پیش جمعیت دیگری در منطقه وجود داشته باشد، هیچ نسلی در بین این گروه ها باقی نگذاشته است.
DNA لوزیو بینشی را در مورد پرس و جو دیگری ارائه کرد. رودخانه‌های میانی با رودخانه‌های ساحلی متفاوت هستند، بنابراین نمی‌توان این کشف را پیشینی از سامباکی‌های کلاسیک بزرگی دانست که بعداً ظاهر شدند. این مکاشفه نشان می دهد که دو مهاجرت جداگانه وجود داشته است - به داخل و در کنار ساحل.
تکلیف سازندگان سامباکی چه شد؟ بررسی داده‌های ژنتیکی جمعیت‌های متفاوتی را با عناصر فرهنگی مشترک اما تمایزات بیولوژیکی قابل‌توجهی، به ویژه بین ساکنان مناطق ساحلی جنوب شرقی و جنوب، نشان داد.
اشتراوس خاطرنشان کرد که تحقیقات روی مورفولوژی جمجمه در دهه 2000 نشان دهنده یک اختلاف ظریف بین این جوامع است که توسط تجزیه و تحلیل ژنتیکی تأیید شده است. مشخص شد که تعدادی از جمعیت های ساحلی جدا نشده بودند، اما به طور منظم تبادل ژن با گروه های داخلی داشتند. این فرایند باید در طول هزاران سال اتفاق افتاده باشد و تصور می‌شود که منجر به تغییرات منطقه‌ای سامباکی شده است.
هنگام بررسی ناپدید شدن اسرارآمیز این جامعه ساحلی، که از اولین شکارچیان و گردآورندگان هولوسن تشکیل شده بود، نمونه های DNA تجزیه و تحلیل شده نشان داد که برخلاف رویه نوسنگی اروپایی برای حذف کل جمعیت، آنچه در این منطقه رخ داده است تغییر در آداب و رسوم، که شامل کاهش ساخت و سازهای صدفی و افزودن سفال توسط سازندگان سامباکی است. به عنوان مثال، مواد ژنتیکی یافت شده در Galheta IV (واقع در ایالت سانتا کاتارینا) - چشمگیرترین مکان از این دوره - حاوی پوسته نبود، بلکه سرامیک بود و از این نظر با سامباکی کلاسیک قابل مقایسه است.
اشتراوس خاطرنشان کرد که نتایج یک مطالعه در سال 2014 بر روی خرده‌های سفال سامباکی با این تصور که از گلدان‌ها به جای سبزیجات اهلی شده برای پختن ماهی استفاده می‌شود، همخوانی دارد. او تاکید کرد که چگونه ساکنان منطقه تکنیکی را از داخل کشور برای پردازش غذاهای مرسوم خود اتخاذ کرده اند.
این مطالعه در ابتدا در مجله منتشر شد طبیعت در تاریخ 31، 2023.